www.cegielnia.fora.pl

Majka

Na skraju drogi, tuż obok przydrożnej kapliczki leżał wielki polodowcowy głaz.

Od strony z której padały pierwsze promienie słoneczne nadchodziła postać, cień jej był długi jakby kimś wielkim była, ale gdy znalazła się na rozdrożu i odwróciła oglądając za siebie, dzieckiem się okazała. Zmęczone maleństwo usiadło na trawie i plecami o głaz się opierając wpatrywać się w dal zaczęło, jakby w oczekiwaniu. Minęło kilka godzin a nikt się na drodze nie pojawił, kiedy zaczynało już tracić nadzieję coś się zmieniło.

Z daleka widoczna wolnym krokiem pochylona ku ziemi pojawiła się postać staruszki, dziecko poderwało się z nadzieją do góry i podbiegło do niej.

- Witaj Babciu zawołało uśmiechając się szeroko. Kobieta popatrzyła na malutką postać stojącą na jej drodze.

- Kim jesteś ? zapytała zmęczona.

- Twoja wnuczką ? Dziecko powiedziało z nadzieją i popatrzyło jej w oczy. Kobieta skrzywiła się nieznacznie.

- Ale ja nie mam wnuczki.

Dziecko popatrzyło na nią i po chwili zamiast dziewczynki stał już malutki chłopczyk i łobuzersko się do niej uśmiechał.

- A może wnuczkiem mogę zostać ? Będę grzeczny. Powiedziało dziecko zagryzając wargi.

Nie wnuczka też nie potrzebuje powiedziała stara kobieta i omijając łukiem stojącą w pyle drogi postać poszła dalej.

Zasmucone usiadło wiec znów w cieniu głazu czekając na kolejnych przechodniów.

Coś zaterkotało nadjechał wóz pełen worków z ziarnem. Dziecko wybiegło na drogę.

- Proszę Pana krzyknęło machając rekami, wóz się zatrzymał.

- Chciałby Pan może pomocnika ? Jestem silny. I w tym momencie nabrało głęboko powietrza i wyprostowało się jak struna udając wyższe.

- Nie powiedział mężczyzna, a gdzie twoi rodzice ?

- Nie mam ojca odpowiedziało dziecko… ale szukam taty.

- Nie chciałby pan być moim tatą ? Przekrzywiło głowę i jego rysy zmiękły a włosy zafalowały otaczając twarzyczkę miękkimi lokami. Ten zaś popatrzył tylko na bose stopy koloru ziemi na której stała dziewczynka i pokręcił przecząco głową.

- Żadnych dzieci nie potrzebuję i odjechał.

Wieczór już zapadał kiedy drogą nadeszła młoda kobieta. Dziecko znów podskoczyło do niej

i zapytało.

- Szuka pani dziecka ?

- Ależ skąd zaprzeczyła gwałtownie kobieta.

Dziecko ze łzami w oczach powiedziało cicho,

- Chcę mamy, niech pani nią będzie chociaż tylko na trochę proszę…

- Nie sprawię żadnych kłopotów, będzie pani ze mnie dumna obiecuję powtarzało szybko coraz to nowe argumenty.

Kobieta zaś odwróciła się na pięcie i odeszła bez słowa.

Dziecko wróciło do głazu ale nie mogło powstrzymać łkania, krople powoli skapywały z policzków mocząc kamień. Ten zaś poruszył się pod dłońmi i zgrzytliwym głosem powiedział.

- Możesz być moim dzieckiem jeśli chcesz.

Posunął się odrobinę robiąc miejsce w zagłębieniu wyścielanym mchem, tam gdzie zawsze promienie słońca padają pierwsze ogrzewając po mroźnej nocy. Tam gdzie rosa z zimnym swym dotykiem nie dociera. Dziecko bez słowa zwinęło się w kłębek tuż przy swym ogromnym opiekunie, zamknęło oczy i… skamieniało.

Aśka

Serca z kamienia przechodniów!

Arkadia

Majko !!!!!! Ależ w Tobie drzemie potencjał na pisarkę!!!!Coś fantastycznego napisałaś , to piękna miniatura , jak gemma oprawiona w słowa !!! Napisz coś jeszcze dla nas .

cegla

Majko w trakcie czytania Twoich tekstów mam gęsia skórkę!

figlarkaa

„Ten, kto nie jest kochany, zawsze jest samotny wśród tłumu” Gorge Sand

„Samotności, jakaś ty przeludniona!” /Stanisław Jerzy Lec/

******

Majkoooo... Oj, chwyciłaś nas za serce!!!!!!!!

Aśka

To prawda - chwyciłaś za serce.