www.cegielnia.fora.pl

Arkadia

W tym świecie tylko poeci Zdemorganizowani i do końca zwariowani mogą tylko wytrzymać . Więc pisz Morganie , miły wariacie , snuj poetyczne nutki , i kołysz nasze smutki....

figlarkaa

Morgan

w gąszczu muzycznego deszczu

kap kap kap
kapie deszczyk po szybie
kap kap kap
na owady dybie
kap kap kap
szaro na niebie
kap kap kap
padania potrzebie
kap kap kap
pada deszcz
kap kap kap
przechodzi Cię dreszcz ?
to niezwykły deszcz
to deszcz muzyki
tworzenia, przejmowania, widzenia
nuty płyną ulicą tworząc strumyki
twórczego objawienia
doświadczają artyści
przecierają oczy myśląc że to przywidzenia
parasole wyjmują zdziwieni turyści
kap kap kap
kapią nuty na świat
każda wydaje inny dźwięk
gdzie upadnie kwitnie kwiat
taki mały muzyczny sęk
kap kap kap
płyną nuty ulicą
kap kap
ludzie ich nie liczą
kap
są niepoliczone
i niezliczone
w gąszczu muzycznego deszczu
stoi w płaszczu poeta
z czerwonym piórkiem cylinder
kolorem przypominający sierść kreta
to taki słów dręczyciel
Morgan poeta marzyciel

Morgan

jedna mała róża
niewielka i skromna
odciśnie się jak burza
stanie się ogromna

chociaż upadnie
powstanie z popiołu
jak fenix, nie spadnie
z tego padołu

wzbije się w powietrze
i wzbogaci treści
wszystkie skazy zetrze
nową drogę obwieści

jedna niewielka
delikatny kwiat
w duchu jednak wielka
opanuje świat

jak huragan
odciśnie swoje słowo
cały bałagan
zniszczy jak mur głową

Morgan

słońce zasłonił cień
mrok zstąpił z nieba
kolejny skończony dzień
ludzie zamykają drzwi tak trzeba

mrok idzie ulicą
zabiera co zostało
nie ucieka przed policją
to i tak już się stało

ludzkie krzyki
ból i krew
jak dźwięk muzyki
mroczny śmierci zew

kolejne zwłoki
kolejne nazwisko
takie są wyroki
dalej płonie ognisko

mrok już nadchodzi
schowany w cieniu
powoli przechodzi
zawieszony w istnieniu

rozpościera skrzydła
choć jest niekształtną masą
mdły jak babci powidła
w pobliżu światła się gaszą

nie jest człowiekiem
nie jest demonem
nie jest aniołem
ani zwierzęciem

jest sercem zniszczenia
jest źródłem nieczystości
jest skutkiem potępienia
i mistrzem nikczemności

upadły bóg
który stał się mrokiem
chciał kochać lecz nie mógł
z goryczą spotkał się z wyrokiem

potępienie
wieczne zniewolenie
skazanie go na nieistnienie
jak więzienie

jego imię niewypowiedziane
ponad czasem i przestrzenią
zawieszone i niewidziane
starania ludzi tego nie zmienią

jest początkiem końca
jest końcem początku
jest zaćmieniem słońca
w nowym porządku

figlarkaa

Morganie, Twoje wiersze robią wrażenie!
Podczas czytania ostatniego dostałam "gęsiej skórki". Wink

***

„... dalej płonie ognisko, /.../”

lecz... wichura już blisko,
wiatr się zrywa i wzmaga
chmurzyska ciężkie smaga...

Zza nich słońce prześwituje,
nową wizję znamionuje...?

Aśka

Po mnie też przeszły dreszcze. Dodatkowo wyobrażam sobie, jak czytam twoje wiersze, jakiegoś recytatora (autora?), który stoi i głośno, donośnie wypowiada te słowa, a czasami nawet i ryczy. Robi wrażenie, to prawda.

Morgan

rzuceni na ziemie
niewspominani
jak na ścianie tańczące cienie
zapomniani
tacy już jesteśmy tutaj niewzruszeni
bo my jesteśmy ci uśpieni

uśpieni bogowie chaosu
uśpieni panowie losu
uśpieni bogowie ciemności
a tyle w nas znajdziesz sprzeczności

w imię ośmioramiennej gwiazdy
wstaniemy znowu gdy nadejdzie czas
każdy przed nami zadrży
lecz próżno uciekać w las

kiedy nadejdzie dzień naszego przebudzenia
nie zostanie nic poza ogniem
żadne lamenty zwątpienia
nie są równe sile potępienia

błogosławiona moc jego
który niszczy co ludzie stworzyli
w imię tego jednego
wszyscy się strwożyli

gdy chaos powróci do łask
i spłoną stosy ofiarne
jeden obudzi was trzask
i ich śmiechy bezkarne

to bogowie chaosu się śmieją
nowe planując najazdy
wasze wysiłki wyśmieją
zabiją w imię ośmioramiennej gwiazdy

jesteście tylko pionkami w grze nas chaotów
my nie jesteśmy tu sami nie próbujemy zalotów
żyjemy zeby zwyciężać
zwyciężamy zęby przeżyć
walczymy dla rozlewu krwi
nic nie stanie nam na drodze
a jak stanie to ku waszej przestrodze
powiem wam
uciekajcie puki możecie
i nie wierzcie ślepej kobiecie
bo gdzie chaos stanie
nic co żyje żywe nie pozostanie.

Morgan

dźwięk chaosu w moim umyśle
myślę... myślę... myślę

kim jestem kim byłem kim będę
ile razy umierałem i rodziłem się
ciągle uciekam pędzę...pędzę...pędzę
świecę jak zaćmienie słońca nie..
to wszystko ta fala gorąca..
zobacz ja płonę!
pale się od środka
jak ognisko jak wulkan jak gwiazda
spadam do piekła tonę
upadłem i powstałem na nowo
ja płonę!
mrok mojej duszy..czy to koniec ?
nie !
to początek..to chaos w czystej odmianie
ogień i mrok
to towarzyszy mojej przemianie
to jeden wielki skok
upadek i zniszczenie
śmierć i odrodzenie
jestem nowy silniejszy
byłem jednym złamanym systemu organem
upadłem umarłem zostałem zniszczony
jednak..
wstałem odtworzyłem sie zostałem odrodzony
stałem się...Morganem

figlarkaa

Morgaaaaanieeeee, gratuluuuuujeeeee!

Taaaaak (!) trzymaj! Very Happy

***

"/.../
Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!
Płynie wzwyż,
Płynie w niż!
Śmierć go czeka?
Śmierć go czeka!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się! "

Edward Stachura, Wędrówką jedną życie jest człowieka