www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Wszystkie gify i obrazki w tym folderze nie są mojego autorstwa. Znalezione w necie.
.....

nie wyrywaj z korzeniami

milczy o niej nocą
ona ciszą
bezszelestna przestrzeń

jaką moc ma
wilcza zawziętość
co złym słowem
jak kamień

ich czas niszczy
powabność koronek
trawi moc męską

nie wyrywaj
kwiatów z korzeniami
zwalczą ciemność
kwitnąc bezwiednie

Oxana

Grom

Jesteś miedzy mną
a białą kartką,
zabrakło słów
wszystkie są banalne.
Oczy szukają w twoich
tego samego zachwytu,
urody niezależnej
od pory życia.

Pod opadającym niebem
mruczą głodne sny,
rosnący krzak piołunu
wkrótce stępi duszę.
Chodź ze mną wierszu
czas się przekonać,
przecież nie ranią cienie
zakochanych rzęs.

Gwałtowne niegdyś serca
z biegiem lat pokornieją,
życie podmienia wartości,
nagle w popękane marzenia
strzela grom
bezrozumnej miłości.

Oxana

Nocne niebo

A więc jawą jesteś, w wymodloną chwilę
otwieram ramiona, wargi rozchylam,
oddech rwie się, poruszenie w piersiach
gwiazdy przebyłeś, choć nie jestem pierwsza.

Dotyku spragniona w każdym calu ciała
oddaję pieszczotę, sama się wyzwala,
za zapachem twoim pędzi w niebycie
rumieniąc skórę pulsującym życiem.

Całą sobą chłonę najdrobniejsze iskry
twojego jestestwa, co na duszy błyszczą
jeszcze i jeszcze aż w kołczanie Amora
zakwitną strzały, róże dotkną bioder.

Ziemia zapłonie stuskrzydłym smokiem
odurzy zapachem lipy sercomiodnej,
twój pot szczęśliwy na piersi spocznie
u studni mojej zaznając ochłody.

Przez mgławice rzęs podążę za snami
miłość w dzbanie podając z zaklęciami,
byś zapragnął znowu tylko z moich ust
pić, pić, pić – smak i dotyk czuć.

Oxana

Radość

Kocham cię życie, a ty szalej
jak szampan płyń różowym morzem.
Dopijam kielich, znowu nalej
może to szczęście, kto wie ? Może.

Mrzonki niech mieszkają w pieśniach,
któż snami żyć nam każe?
Prawdziwa miłość zawsze wczesna,
przewyższa urojenia z marzeń.

Ktoś nagle w ciszy mego serca
zapalił knot cudownej lampy,
płomień jasny jak pożar słońca
rozdam ludziom, bo są warci.

zdzisław

Życie bez miłości to czarodziejska latarnia bez światła.
~ Johann Wolfgang Goethe

Oxana

* * *

Tyś skarb w sercu ukryty
gdzie tłoczą się myśli,
które kiedyś szeptem wypowiem.
Mam ciebie.
Czy naprawdę mam?!
Bez twego oddechu zasnąć nie mogę
rozszalała się burza moich włosów
i porwał prąd odwieczny
nie do powstrzymania,
morzami płynący bez busoli
na przylądek
z latarniami oczu.

zdzisław

Miłość nie pyta o nic, bo kiedy zaczynamy się nad nią zastanawiać, ogarnia nas przerażenie, niewypowiedziany lęk, którego nie sposób nazwać słowami. Może jest to obawa bycia wzgardzonym, odrzuconym, obawa, że pryśnie czar? Może wydaje się to śmieszne, ale właśnie tak się dzieje. Dlatego nie należy stawiać pytań, lecz działać. Trzeba wystawiać się na ryzyko.
— Paulo Coelho (ur. 1947)
Na brzegu rzeki Piedry...

Oxana

Grudniowa noc

Czyżby barwę zmieniała ziemia,
a może ktoś zdmuchnął wirujący płomień?
Czy zostanie tylko żar w popiele
z iskrami tonącymi w mroku?
Noc wielbłądzica
przeszła przez ucho igielne
wciąż olbrzymiała,
wchłaniając bez reszty nad ranem.
Dusza szeptała to co więzło w krtani,
w noc czarną i deszcz
dotknąłeś powieki ustami,
lecz w łzę pocałunek się zmienił,
dlaczego miłość ból rozpłomienia?
Oczy skrami rozbłysły kilkoma
zastygając natychmiast
jak w bursztynie komar.
Czy stanę się jak piołunowe ziele?
Wstrząśnij krew moją, tchnieniem podzielę
niechaj się w winny moszcz ustoję
i pij mnie,
byś we śnie
rozwiał smutki moje.

Oxana

Imaginacja

Mów do mnie, aż się nasycę
tembrem kojącym jak pobielana cisza.
Zorzami rozpalę niebo,
gdzie śnieg jaśnieje na dalekich brzegach.
Stamtąd tak jawny, choć nadal tajemny
otulasz usta doskonałym szeptem.
Ciszę co dręczy, dalekie wołanie
rozdzwońmy sobą, gdy jawa się stanie
smakować będę jabłkiem zimowym,
pachnieć jak latem las sosnowy.
Czy myśli nasze znajdą się w śniegach
jak wtedy w nagły przelot sierpnia,
a kiedy zstąpisz polem srebrzonym
zabrzmi flet września w grudniowej symfonii.
Popatrzmy wieczorem na gwiazdę z Betlejem
dzieląc opłatek, ciepłe wzruszenie
w niezwykłej chwili przytuli cienie.
Życzenia na krótko ogrzeją tęsknotą,
potem tylko na gałęzi szronem,
będziesz oglądał to samo niebo
skąd spłynę świetlną, księżycową kolędą,

twoją
imaginacją świąteczną.

Aśka

Piękny wiersz i zdjęce!