www.cegielnia.fora.pl

zdzisław

Nic tak nie uspokaja i wycisza jak: woda, łódka, wiatr i żagiel. Życzę powrotu do "cichej przystani".

Oxana

Z cyklu: OKRUCHY ŻYCIA

Koncert

Na spektakl
trafiła spóźniona
panie w toaletach
od dawna biły brawa.

Za kulisami
do głębi wzruszona
nieśmiało podała kwiat
przyjęto łaskawie.

Odtąd prosiła
maestro graj całą duszą
koncertował dla niej
umierała z oczarowania.

A w kuluarach życia
podstępny zamęt
orkiestra fałszowała
zgrzyt cisza nie dograna.

***

Dal

Jest taka stara,
od wczoraj,
nie, od tamtych słów.
Nie umie bez niego, więc

w drogę, w drogę…

Kwiaty w popłochu rzucone
jak słowa zwiędły,
szybciej, szybciej
w pomniejszającą dal

i w pył i w kurz.

***

Nieobecna

Jest tam,
gdzie jej miejsce
uśmiecha się nawet,
powiekami koi oczy.
Bez łez,
nie mogąc się żalić
krąży
z kąta w kąt,
z miejsca na miejsce
musi zapomnieć,
ale jak?
Szalejąc z tęsknoty?

zdzisław

Jestem pod wrażeniem - doboru słów, usytuowaniem akcji, która oddaje klimat nostalgii i tęsknoty charakterystyczny dla cyklu "Okruchy życia". Zasłuchany w słowa i zamyślony nad przekazem wierszy, chylę czoło nad kunsztem i wrażliwością Autorki. Zdzisław.

zjawa

Zdzisławie , jeśli pozwolisz , podpiszę się pod Twoim słowami .

Oxana BRAWOO

Oxana

Dziękuję, gdy życie pisze, ja tylko trzymam pióro...

Oxana

zaginione dobro

Przebaczając uzyskasz wszystko,
a nawet więcej...

uparcie
szuka dobra
nawet w nienawiści
która zaprzecza
miłości bliźniego

kamień rzucony
w uczciwą wodę
nie zatonął
kręgi niszczą
wszystko na drodze

na jej dłoni
przebaczenie
kontra niegodziwość

Oxana

Kolorowa?

Jest bielą bieli
przezroczem myśli
wstążką kapelusza
płatkiem srebrzystym.

Czasem błękitu
bezchmurnym jedwabiem
erzacem nieba
gdy się użala.

Tonacją czerwieni
wrzącą z podniety
westalką spełnienia
sercem bez wieku.

Zielenią drzewa
wiosną przebudzoną
malachitem liści
nadzieją pokorną.

Lilowa zadumą
wtedy jest wierszem
ekshibicjonistką
skrytki swego wnętrza.

Miedziano-brązowa
jak dawna matrona
melancholijną sepią
jesiennie zgaszona.

Z bólu grafitowa
z ołowianym piórem
filozoficzna obca
duszę koi różem.

Pośród tych kolorów
samotna nie sama
paleta barw blednie
gdy ze smutku szara.

figlarkaa

Oxana

Oddech lata

(sielanka)

Beztroska legła
w cienistej trawie,
w oparach ziół,
feerii dzikich kwiatów.
Słychać arie bzyku, brzęku,
koncertują owady.
Na łące, w kędziorach
zielonej murawy
usnęła kobieta
w swobodnej pozie.
Po jej nodze
jak po górze
pnie się
zziajana mrówka.

Leniwe słońce
śle złotych posłańców
buszujących
w pierścieniach włosów.
Słodka drzemka
pierś wznosi,
wiatr wachluje
rąbkiem sukienki.
Sen jak powój
oplata ciało,
skóra w kroplach potu
chłonie zapach łąki.

A lato
parne, zmysłowe
dyszy parząc
gorącem ust.

zdzisław

"Kolorowa?" a teraz beztroska na łące, zdecydowanie wolę Tą drugą chociaż Ta pierwsza też mnie absorbuje a do tego lato parzy gorącem ust no i ta mrówka wspinająca się po nodze... Sielanka. milosc 1