www.cegielnia.fora.pl

Aśka

"Oddech lata" - rozpala wyobraźnię. Brawo za te ciekawe opisy! Czytając można odczuć zapach trawy, gorąc, duchotę lata.

Oxana

kobieta umarła wczoraj

"Nie wiadomo, do czego potrzebna
jest większa dojrzałość:
do miłości czy do rozstania" - Lidia Jasińska

ranek wyrwał z nocy sen
codzienność na karuzeli
pozory bez zmian
wciąż boli...
niezwykła kompilacja feromonów
nie zajarzy

zbędna pieszczota kąpieli
i ten głupi zapach lata
jak nagi owoc bez skórki
kredka oprawia oczy w kolor błękitu
pod rzęsami sine podkowy
stygmaty niewyspanych księżyców

zakłada ciemne okulary
(wynalazek odgradzający od ludzi)
bezpłciowe miasto znieczula
kolejne głupio-ważne sprawy

nie chce wracać do domu
włosy zrośnięte z kapeluszem
odwrócona od życia plecami
(na tamtej ławce)
nie ona

Oxana

Przesilenie lata

Pachnie nagrzana trawa
myśli głębokie
oddechy płytkie
duszne, letnie powietrze.

Zawsze jest coś
o co siebie pytam,
tęsknota, przestrzeń
symbole słów, śmierć.

Życie, to najpiękniejsze
z podniecającym zapachem,
maluję opalonym ciałem
snami w kolorach róż.

Odprawiam czary, gusła,
czułe zaklęcia szepczę,
by nie zdmuchnąć szczęścia
jak nasion z polnego mlecza.

W milczącym ogrodzie
wśród splątanych myśli
piszę czerwonymi paznokciami
o miłości niezmiennie.

Oxana

Schyłek lata

Kończące się lato
w duszy jakiś smętek,
zakurzona zieleń, rżyska pusto-zżęte.
Nie pachną chlebem zbożowe warkocze,
chłodem wieją czarnowłose noce.
Zmęczony motyl, wtulony w malwy
drży na zeschłym liściu
w kołysce ślazu.

Jeszcze tak niedawno
szła tamtędy miłość
pośród pagórków, szeroką doliną
zjawiskowo piękna,
lecz czas jej minął.
I, jak mgła opadła
tiulową, białą chustą
w kwiatów rozchylone usta.

Teraz milczenie
ponad łąkami,
a lato dyszące skwarem
wciąż w piersi gorącą falą.
Ciepło zostało w pamięci
ona spragniona, on tęskni
jak wody chcą napić się siebie
po niezmierzone dno,
po ciszy westchnienie,
której do świtu nic nie przerywa.
Tak było,
lecz czy może bywać?

Trawy z orkiestrami świerszczy,
oni o lecie rozmarzeni jeszcze,
lecz tylko jedno przychodzi do głowy
czekać...

na sezon jesienno-grzybowy.

zdzisław

To lato wciąż jeszcze trwa chociaż kalendarz pokazuje schyłek. Przedstawiasz je bardzo wyraziście jest w tym lecie piękno przyrody troszke ładnie podanej nostalgii i miłość jakby jeszcze nie "posmakowana" ale lato jeszcze trwa a i grzybobranie też może jej sprzyjać i być przyjemne. Kto nie lubi grzybów - ja przepadam za ich smakiem.

in_coqnito

Oxanko, zachwycasz, zadziwiasz, wzruszasz z każdym tekstem coraz bardziej.
Wiesz, że nie umiem pisać peanów, nie potrafię się też łatwo wzruszać a i z wiekiem coraz mniej rzeczy budzi mój zachwyt, więc powiem jedynie, że jestem pod ogromnym wrażeniem Twoich wierszy. Świetnie budujesz nastrój. Brawo, nasza poetko!

Oxana

Dziękuję, bardzo dziękuję...
Zawstydzony

Oxana

Dwie lampki czerwonych wierszy

Jej wiersz
nieśmiały, kruchy,
twór niedoskonały.
Zaufała słowom
choć takie względne,
kaleczą spowiedź duszy
nędzną metaforą.
Szuka lepszej drogi
w przywidzeniach,
lecz i tam trudno wierzyć
w skrzydła,
gdy tylko jednym piórem
trąca chmur.

Spotykając się
na przypadkowych rozstajach,
poznała
moc zielonego wiatru.
Prawdziwa poezja
śni się po cichu,
gdzie podskórne motyle
zabawiają kobietę
alchemią miłości,
spełniając do dna
dwie lampki
czerwonych wierszy.

Oxana

Jak woda

Jest niczym woda
spadająca kaskadami
w ożywczym strumieniu.
Płynie
jednocząc się nieustannie
kluczy
przecieka przez niego.
Delikatnym pluskiem koi
nocami tęskni
nad księżycowymi łąkami.
Kochając
welony do stóp ściele
krople gubi
od pierwszej pieszczoty
aż do ostatniej fali
na drugim brzegu.
Zatopiona w ramionach
w oczy patrzy
jak w dwa zielone źródełka.

Oxana

Ogień i nostalgia

"Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień,
ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia."
— Terry Pratchett

Za drzwiami lato
w pożegnalnej, wieczornej odsłonie,
chłód jak pies skulony na progu,
przy kominku ona, po turecku.
Błogostan
w jakimś nienasyceniu.
Ciepło zlizuje dzień
rozpalając policzki,
stopy w śmiesznych skarpetkach
(od niego).
Od rana bolała ją głowa
przez lawendę,
wsuniętą pod tamten kilim
tkany motylami.

Teraz nigdzie nieśpieszno,
w oknie czarny las.
Wzrok tańczy z ogniem
trzymając go na uwięzi,
szczapy stękają ostatnią modlitwę.
Prometeuszu,
dzięki za ogień.

Myśli daleko,
w pamięci zmęczone szaleństwa,
a może by znowu razem
(płomień za płomień...)
z magicznym blaskiem
kochaniem wejść
w jesień.