www.cegielnia.fora.pl

tessa

Zlot ceglaków

Siódma pięćdziesiąt - serce tyka.
Autobus do Białego zmyka.
No może do Białego stoku.
No nie - oj stoku - nie stój z boku.
Spajaj się z poprzednim wyrazem,
By tkać nić z ceglaków obrazem.

Mijają trzy godzinne mknienia.
Krajobraz wciąż widoki zmienia
Przy lśniących, jak perła, gwiazd śniegu.
W końcu, podróż tknie końca biegu
I ukaże Białystok swój tron,
Choć w mroźnej poświacie jego trzon.

Oko szybko mknie na zegarek.
Trzynasta? Nie! Chwila na gwarek
Z obliczem towarowych półek.
Wtem znak samochodowych kółek
Zwiastuje przyfrunięcie Asi
I już miłym uściskiem pasi.

Potem w objęcia "7 pokus",
Gdzie tło Zdzisława, jak ten Bachus,
Siedziało w tronie restauracji.
Czekał na ton z ceglanej nacji
I ujrzał dwie postacie śmiało.
Z ust: o Olecko zawitało!

Przywitalny nimb wskoczył w usta.
Gdzie reszta? Żwawość krzeseł pusta,
Lecz miała w tym niedługim czasie
Poddać się tej Nefriti krasie
I nie tylko. I męskie grono
U jej boku też zaliczono.

Wystawny obiad, tęcza słówek,
Wpisach - długopisu ołówek,
Kadry w tej komórkowej treści
I łan sielanki - serce pieści
Pierwotnie na górnym pokładzie,
A później - przy kominkowym ładzie.

Czas biegnie. Minut nikt nie liczy.
Nutka poezji uszy syci
Swą barwą sedna, zawartości.
W końcu zwiedzanie miasta gości
Na liście, którą Asia tkała
I piękne gmachy pokazała.

Po dziewiętnastej jej dom wita:
Przyjezdna, cegielniana świta.
Serdeczny klimat szyje drogi,
Ten królewski dywan pod nogi,
A stół - niebiańską kolacyjkę.
Tworzono też poezji wijkę.

W końcu noc otuliła snami,
By ranek powitał rzęsami:
Miłego, radosnego oczka.
Potem śniadaniowa otoczka
I wyjazd śladem w cerkiewną toń,
Gdzie chórem rządziła Asi dłoń.

Czas zlotu już w zakończenie bił.
Jeszcze poczęstunek w salce wił
I ostatnią gamę rozmowy.
Ciepłe pożegnanie i owy
Ten powrót w rodzinne pielesze.
A tessa - klejnot wspomnień czesze.
(28.01,2013 r.)