www.cegielnia.fora.pl

in_coqnito

w nawiązaniu do nawiązania

Las przytulił poziomkowych kochanków,
skrył dyskretnie w swojej gęstwinie,
tylko czasem brzoza zaśpiewa
o chłopaku i tamtej dziewczynie.

Dziś dojrzali do lasu nie chodzą,
już nie dla nich kwitną znowu poziomki,
ale w swych wspomnieniach wracają
do lat dawnych i tamtej łąki.

Wierszem zagra im dusza stęskniona,
gorzko słodkie zapachy powrócą
a na brzozie, siwej staruszce
pieśń miłosną młode liście zanucą.

Nagle zamrą całe w niemym zdziwieniu,
opierając się wiatru zalotom,
widząc parę dawnych kochanków,
gnanych tutaj tak skrywaną tęsknotą.

Bo dopóki będą lasy i łąki,
póki człowiek będzie szukać człowieka,
póki w lesie pachnieć będą poziomki,
miłość będzie na stęsknionych tu czekać.

Oxana

Poziomki się nie starzeją…

A smak poziomek ten sam
słodki z domieszką goryczki,
czerwienią kuszą korale
podwieszone pod zieleń listków.

Słońce przez nie przebija
wabią wzrok jak dawniej,
przytul mnie mocno do piersi
sobą i poziomkami nakarm.

Usta tamten smak czują
i pragnę czułego dotyku
przecież jesteśmy ci sami
tylko inne poziomki w koszyku.

Niech las tajemnicę schowa
zaszumi tylko dla nas
dojrzały pan i pani
i poziomkowy romans.

figlarkaa

Wszystkie zaległości nadrobiłam
i... niejedną łezkę uroniłam.

Gratuluję, Oxaneczko!

Zaszczyt czytać Cię, Dzieweczko!!! Very Happy

Oxana

Motyle pani Wenus

Nie pytaj co to miłość,
kiedy wiesz co nią nie jest...

Cały jej świat krążył wokół wizji
spędzenia z nim nocy,
roztańczonej wśród gorących płomieni,
z każdym oddechem śmielszej.
Krew krążyła pośpiesznie,
myśląc o tym,
falą czułości odpływała daleko.
Ciało i umysł ogarniała błogość,
niepojęte ciepło, takie co nad ranem
tuli cierpiącym na bezsenność.

Tej nocy udawała sen,
spod rzęs śledząc jak nocne motyle
odfruwały w popłochu na inną planetę.
Zapadła w czarną muzykę.

Oxana

lot koszący

w zagubieniu
wystraszone słowa
zstępują do głębi
sama też chroni się pod skórą
gdy nagle nad kwitnącą łąką
ktoś lotem koszącym
pościnał kwiatom głowy

zdzisław

Julianna

Cóż za horror moja miła
wyobraźnia Twa stworzyła
i to na początku lata
kwiat bez głowy
szkoda kwiata
może kocur coś pomoże
i wyłapie te nisko latające drapieżniki
w tym horrorze

Oxana

Ona

Czasem pisze, lubi to,
tam ucieka przed jesienią
na wyspy szalone
kurczowo wczepiona w zieleń.
Lepiej późno niż później,
jest tego świadoma.

Gubiąc się w latach
rozmywa w czasie ślady,
w zakochaniu tatuuje na policzku
miękkość jego warg.
Plącze misterną siatkę
na niepojęte uczucie,
któremu brak piątej klepki.

Oxana

Myślę o tobie

Człowiek jest stworzony do kochania i bycia kochanym.

Ty jeden potrafisz słuchać,
nawet gdy plotę androny.
Znam twój miękki głos
jakby dla mnie stworzony.

Lirycznym wierszem
co dzień wypełniasz ciszę,
dyskretnym milczeniem
senne marzenia kołyszesz.

Tak niewiele potrzeba,
czasem jasne spojrzenie
nową przestrzeń otwiera,
by znaleźć sens istnienia.

Uczucie skazane na ciszę
bez fanfar, zbędnego hałasu
dwoje z różnych stron świata
i spóźnionego czasu.

W niepojętej chwili,
w kosmicznym przenikaniu
losy się nagle zderzyły
prowadząc ich w nieznane.

Ludzie przez całe życie
szukają siebie na próżno.
Czy my jeszcze zdążymy?
A może jest już za późno?

Oxana

Zmysł niepokoju

Nocne myśli skąpane w przeczuciu
tego, co może wydarzyć się jutro,
uparta ręka sięga po pióro
zawsze ukryte pod poduszką.

Po świetle, które ją stworzyło
zapadła nagle mroczna ciemność,
po omacku kobiece rozterki
piszą najprawdziwsze wiersze.

Wersy kreślone z poczucia winy
za miłość, plany rychłych zdarzeń,
tego co przed - za zmieść się nie da.
przeczuciem załatać niedotykalne.

Kruszy więc słowa jak tabletki,
połyka, chciwie zapijając życiem,
bo w każdym odrobina jego,
Boże, dlaczego nie krzyczy?