www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Zostań w domu

Przyczłapała jędza słota,
brnie przez błoto, deszczem miota
nie ma mocnych na jej psoty
kładź kalosze, albo boty.

Nawet trudno się uśmiechać,
kiedy krople kapią z drzewa
i za kołnierz chłód się wciska
mgła się ściele, porą dżdżystą.

Jeśli możesz zostań w domu,
w tej szarudze po co komu
spacerować w dzień kapryśny,
może jutro słońce błyśnie.

Aśka

No, idzie szaruga jesienna, ale nie traćmy nadziei i bądźmy weseli! Smile

Oxana

śmiertelniki *

wokoło pustka
zła pełnia we mnie
chcę zebrać słowa
ułożyć foremnie

lub zerwać jak kwiaty
tworząc z nich bukiet
już stół nakryty
lecz wazon skorupą

rozsypały się myśli
nie chcą być szmirą
wiązanka słowna
przewiązana kirem.

jeszcze poczekam
niedługo niestety
na damę w bieli
co lubi

takie smutne bukiety

...........

(*Tytułem wyjaśnienia - to nie jest wiersz o treści żałobnej,
"śmiertelnikami" nazwałam nieudane słowa, z których
nie mogę stworzyć wiersza, muszą umrzeć). Laughing

Oxana

uśpienie

jestem łąką
w jesiennym lesie
szukaj w śpiących trawach
....

wiosną odurzę
rozgrzanym w słońcu
czarodziejskim zielem
i rozdzwoni się błękit
drgający na wietrze
pszczelim brzęczeniem

wtul we mnie
swoją tęsknotę
niech czeka pod śniegiem
na ranną rosę
w szczęśliwych oczach
gdy ptaki powrócą do siebie

Oxana

(Auto)grafomanka

Mizdrzy się przed ludźmi, z uczuć rozbiera,
niesiona fantazją, albo nazbyt szczera
kilka rymów złoży, bezskrzydła chce latać,
za ciężka, by wznieść się ponad krańce świata.

Nowe wersy tworzy, niewielka to sztuka,
bzdurnymi wierszami pragnie kogoś wzruszać,
namawia na podróż po jałowej glebie
wierszami kierując myśli na siebie.

A kiedy wieczorem ze sobą rozmawia
jest tkliwa i miękka, z liryką rozprawia
wrażliwa kobieta z ludzkimi troskami,
zwykła, nie-poetka z prawdziwymi łzami.

(Śmieję się tylko z siebie ...)

Oxana

Usprawiedliwienie

Jesienna depresja w granicach normy.

Muszę pisać, choć w moje pióro
nie zawsze jest wpięty kwiat,
nie zawsze zdążę opatrzyć ranę
w konieczny dla psychiki czas.

Wierszem wiodę dialog ze sobą,
na trzy potrzeby dzieląc świat:
zwykły chleb, duchowy frykas,
miłość, bez której nie umiem trwać.

Przysiądź się do mnie muzo dzisiaj,
przymknij oko na kiepski zapis,
opowiem szczerze, tak jak umiem,
co czuje kobieta nie z Parnasu.

A potem zasłoń mnie przed Bogiem,
może się uda do góry nogami
odwrócić klepsydrę z obłędnym piaskiem,
ponownie wejść przez starą bramę.

Raz jeszcze iść znanymi uliczkami,
tam, skąd dobiega weselsze granie,
może dawna muzyka zagłuszy
mój strach przed przemijaniem.

Oxana

w szarości

moje niebo
jak bury szynel
przyciężki za długi
poły wloką się po falach jeziora
ubłocone
w kałużach na drogach
jak gliniane siwaki
wieszają się na płotach

melancholia
z nastawionym kołnierzem
ziąb z deszczem przenika
mgielną bibułę

ja i listopad
we wspólnym
bezwymiarowym chałacie

Oxana

strach

strach
czasem budzę się w nocy
z obawą
że zapomniałam twarz
i więcej ciebie nie spotkam

w miłości tak ważne jest
żeby się nie minąć
więc za dnia
zaglądam przechodniom w oczy
może w kimś rozpoznam

i nic nie poradzę na to
że kiedy dłużej brak
wszystko we mnie
prosi

bądź

Oxana

Pytania pytania

Domysły gonią myśli
po nitce w kłębek,
namysł i rozmysł
pogarszają nastrój.

Czy rację ma ten,
kto nie odchodzi?
Czy w ogóle miłości
potrzebny jest rozum?

A może nie jestem
taka niewinna,
wytykając
wskazującym palcem,
za mało serdecznym?

W tobie tkwi odpowiedź...

Oxana

widząc śnieg i śnieg i śnieg…

w ten srebrny wieczór
nie pędź tak

to ulice
niech śpieszą się światłami
w ciemne zaułki

wzrok na iskrzącym puchu
świat po piruetach
na zamarzniętych kałużach
w kolistej iluzji

pod latarnią
strzępi się śnieg

w białym migotaniu
cichszym od ciebie
płatki
jak nieziemski pokarm

nie zdołasz
zatrzymać