www.cegielnia.fora.pl

Nieważne · Gość

I

My próżni ludzie
My wypchani ludzie
Podpieramy się wzajem
Niestety w głowach słoma
Kiedy do siebie szepczemy
Ciche i bez znaczenia
Są nasze wyschłe głosy
Jak wiatr dmący przez osty
Jak szczurze łapki na rozbitym szkle
W naszej suchej piwnicy

Kształty bez formy, cienie bez koloru
Zastygła siła i gesty bez ruchu.

Ci, którzy weszli nie spuszczając oczu
W inne królestwo śmierci
Wspomną jeżeli wspomną
Nie dusze gwałtowne
Lecz ludzi wydrążonych
Lecz wypchanych ludzi.

Arkadia

1...

Rozpostartymi ramionami
jak wiatraki mielimy powietrze
Ze słomianych głów
w starych kapeluszach
wylatują ,jak wróble ,puste myśli
jak ''dymki''
w ilustracji komiksu
są puste .
W podartych marynarkach
wypchanych słomą ,
nie biją serca
bohaterów ,siłaczy,
orłów , sokołów...

Słoma nie ma duszy.....

Aśka

"W ciągu całego życia człowiek nie tyle jest, ile stwarza siebie."

— Fiodor Dostojewski

Cały sens w tym, by nie być próżnym i "wypchanym,", cieniem bez formy, biernym i bezużytecznym na tym świecie!

Nieważne · Gość

II

Oczu napotkać w snach się nie odważę
W sennym królestwie śmierci
Nigdy się nie ukażą:
Tam oczyma będzie
Blask słońca w kalekiej kolumnie
Tam drzewo w kołysaniu
I głosy tam będą,
Jak wiatr w liści szumie
Bardziej odległe bardziej uroczyste
Niż gwiazda co traci blask.

Obym nie stał bliżej
Sennego śmierci królestwa
Niech wdzieję jak wszyscy
Takie wymyślne przebranie
Sierść szczurzą, krucze pióra
Patyki jak w polu strach
Niech chylę się jak wieje wiatr
Nie bliżej -

Niech się oddali ostatnie spotkanie
W mrocznym królestwie.

III

Oto kraina martwa
Kraina kaktusów
Gdzie przed wzniesionymi
Posągami z kamienia
Dłoń umarłego wzywa łaski głazu
Pod migotaniem spadającej gwiazdy.

I czy jest tak właśnie
W innym królestwie śmierci?
Budzimy się samotni
W chwili kiedy ciało
Przenika czułość
I wargi co chcą pocałunków
Do strzaskanego modlą się kamienia.

IV

Tu nie są oczy
Oczu tutaj nie ma
W mrocznej dolinie gwiazd umierających
W tej dolinie próżnej
Złamanej szczęce naszych dawnych królestw
W tym ostatnim miejscu spotkania
Szukamy się po omacku
I słów unikając
Stajemy w piasku nad rzeką obrzmiałą

Niewidomi zanim
Oczy nie zjawią się znowu
Jak gwiazda nieustająca
Stulistna róża
Mrocznego królestwa śmierci
Nadzieja tylko
Pustych ludzi

I okrążamy kolczasty kłąb
kolczasty kłąb kolczasty kłąb
I okrążamy kolczasty kłąb
O piątej godzinie rano

Pomiędzy myślą
A rzeczywistością
Pomiędzy zamiarem
A czynem
Kładzie się cień

Albowiem Twoje jest Królestwo

Pomiędzy pomysłem
A dziełem
Pomiędzy wzruszeniem
A odczuciem
Kładzie się cień

Życie jest bardzo długie

Pomiędzy żądzą
A spazmem rozkoszy
Pomiędzy możnością
A istnieniem
Pomiędzy istotą
A jej zstąpieniem
Kładzie się cień

Albowiem Twoje jest Królestwo

Albowiem Twoje jest
Życie jest
Albowiem Twoje jest

Oto jak kończy się świat
Oto jak kończy się świat
Oto jak kończy się świat
Nie z trzaskiem lecz ze skomleniem

Arkadia

Kalejdoskop

Jak kalejdoskop zmienia obrazy
Tak los
Ustawia ciąg ludzkich zdarzeń
W powodzi życia ciągle coś zmienia
Za nic
Ma nasze , ludzkie życzenia.
Z ułamków
Sekund , miesięcy , lat,
Z okruchów szkła układa świat.
Gdy ustawiony pod słońce
Lśni -
Dla nas to kilka szczęśliwych dni
W cieniu szarzeją
Bolesną czerń wplata w okruchy
Wielu tęcz.
Łamiąc marzenia nadaje sens
Poszukiwaniom
Porządku w chaosie,
Składając szkiełka starych gwiazd
Budując super nowe
W odbitym w wielu lustrach
Kosmosie.

Arkadia

2.....

Kolorowe i lekkie , mają
Włosy unoszone wiatrem
Przepływają ulicami
Na wysokich obcasach.
Jak bańki mydlane
I jak one- puste...
Pachnące ''Coty''
Tęczą błyszczące
Sprzedają miłość za szmal...

3....
Markowe ciuchy,
Złote łańcuchy,
Studia - za kasę
Tatusia, skóra ,
Komóra,
Wypasiona fura,
I pustka .
Pod irokezem...

Arkadia

Wyścig szczurów.

Dokąd biegną ?
Zapatrzeni
W odbicie jutra
Nic nie widzą
Tylko ja , mnie.
Jeszcze
Omijają leżących
Co nie dali rady
Swoim wyzwaniom.
Jeszcze
Czasem podają rękę,
Podnoszą
Potem , póżniej,
Moje , ja --
Zwycięży,
Przebiegną po nich
Jak po schodach
Byle szybciej,
Więcej , wyżej...
Szczury
Zamknięte w klatce,
Żeby przeżyć zjadają swoich braci.