www.cegielnia.fora.pl

Arkadia

Wizyta

Była u mnie , w ogrodzie ,
pani kosowa
nie przyleciała
nie przyfrunęła
lecz przyszła
zwyczajnie , szybkim krokiem
przemierzała alejki
łaskawie zerkając
na krzewy róż
jak dama na przyjęciu
skubnęła tu troszkę
tu odrobinkę
łyknęła mineralnej [ze spodka]
spojrzała do środka
prawie słyszałam
jak ćwierknęła :
bez gazu , proszę !
jeszcze raz przebiegła alejki
ach , barwinek ! Śpiewnęła
zanurzając się w kępach
mokrego po deszczu ziela
jeden kwiatek zaniebieścił się na łebku
nie wiedziała ? A może celowo
zostawiła go tam
i obejrzała się na mnie...
Już odchodzisz ?
No też coś , ja tu mieszkam !
Zanuciła , nurkując w krzew agrestu.....

Arkadia

.....ogród ....

zapach róż się rozsypał
po wąskich alejkach
zaczepiając o nasze dłonie

cichy wieczór nam sprzyja
i przybliża wspomnienia
młodych lat
choć siwieją już skronie

a słowiki muzykę
zapewniły do walca , księżyc
srebrem nam sypnął na głowy

pączek róży zerwałeś
by go wpiąć w moje włosy
w ten czarowny
wieczór czerwcowy...

komarius

To ja maly ptaszek ogrodowy
Pozwol Akadio jestem z Francji
Tam wolaja na mnie Merle noir
W twoim kraju kosem zwany
Od rana szukam mojej zony
Poznac ja latwo taka mala
Lecz nie brazowa tylko biala
Moze mila pani ja widziala
Od kilku dni mam klopoty
Ona w glowie ma amory
Ostatnim razem mi cwierkala
W ogrodzie pelnym kwiatow
Spedzila mile dzionek caly
Przyleciala tak szczesliwa
Podobno i szampana sie napila
Piekny wiersz Arkadia jej pisala
A tutaj w domu tyle pracy
Nawet nie wiem w co dziub mam wlozyc
Dzieci glodne juz od rana
Ona sobie tylko lata moja latawica
Jak przyleci nastepnym razem
Prosze jej powiedziec
Ze ma zaraz do mnie wracac
Ja tez wiersze umiem pisac
I nawet w dwoch jezykach
Alors je dis adieu et au revoir
Ma belle Arkadio de Pologne

Merle noir

Arkadia

.......

wczoraj tu byłam
rozpłakane róże
płatki sypały

deszcz płynie po twarzy

łzami pachniały
krzewy zapomniane
będą wspomnieniem

słone krople bolą

zapach zabiorę
kolor odbity
zamknięty w źrenicy
zapamiętam...

Arkadia

ogród

w splątanych krzewach róż
zapachem herbaty
myśli owinięte
śpią
wieczornym śpiewem słowika
zbudzone biegną
wystraszone pustką
drżą
obijają się o liście różane
rozdzierane kolcami
krzyczą
nawet wiatr ucichł wieczorny
nikt już nie odpowie
odeszła....