www.cegielnia.fora.pl

Oxana

zapałka

kiedy zapalę się od twoich ust
jak świeca kradnąca zapałce płomień
zapragniesz by ramion gorejący łuk
w wosk ciała ciebie wtopił
do utraty tchu do ostatniej skry
co drga rozkoszą na powiece
aż blady świt
spopielone sny
na cztery strony dnia
rozniesie

i czekać będę wciąż i znów
na zapałkę ust z pudełka snu
co wznieca pożar we mnie

Oxana

Pyrrusowe zwycięstwo

przez palce spadają dni
w dziurawe sito życia
za bożkiem bogactw goniąc
z początku ich nie liczysz

nieważne są ważny ty
piasek dni ciurkiem cieknie
chcesz więcej mieć niż inni
pierwszeństwo dając rzeczom

czasem warto spojrzeć w tył
na złoty pałac z piasku
gdy zwycięstwa zniknie dym
jak zimno w złotej klatce

co warte złotem nie lśni
nie jest rzeczą mamoną
serc zdrowia nie dogonisz
za mało dni przed tobą

modny snobistyczny sznyt
zbyt drogo okupiony
płacisz za pazerność ty
wyścigiem już zmęczony

Pyrrusowe zwycięstwo to zwycięstwo osiągnięte nadmiernym kosztem, które są nieproporcjonalne do osiągniętych efektów.

Oxana

Zimowa czapeczka

Tam gdzie diabeł mówi dobranoc
bywały niegdyś najsroższe zimy.
W zaspie wspomnień już zakopana
szczęśliwa dzieciństwa kraina.

Widzę obrazki mrozem malowane
na szybach okien z watą ociepleń,
wygrzewałam kółka oddechem,
by zimowy pejzaż oglądać lepiej.

Stękały od mrozu domy i drzewa
sypała śnieżne kurhany zawieja,
dziadek z drewnianą szuflą z rana
musiał kopać w śniegu tunele.

Palcami babci kożuszek haftowany
rekawiczki, czapka z kolorowej wełny
pędziła młodość zahartowana
do zabaw w śnieżki, było przyjemnie.

Sanna po zamarzniętym jeziorze
do kościoła braci kamedułów,
echo janczarów odbite od boru
daleko się niosło pośród lodu.

Na chwilę powrócił zimowy raj
śnieżny, mroźny, a jakże ciepły
znalazłam wśród odzieży dzisiaj
swoją małą, zimową czapeczkę.

Oxana

Przeznaczenie?

Linia jej ciała
przywodziła na myśl
egzotyczny kwiat.
Dotykał w wyobraźni nieśmiało.
W oczekiwaniu owinęła go smużką
pachnącego niepokoju.
Patrzył zdumiony
jak rozkwitła różą,
rzęsy drżały.
Wiedziała?

Podał dłoń,
nie wiedzieć czemu posłuszna.
Odeszli
(nie)znajomy z (nie)znajomą
ugodzeni
kupidyna strzałą.

Aśka

Kiedyś było więcej śniegu... Brakuje mi go, chociaż ja nie pamiętam zimowych tuneli, ale moi rodzice tak. Oxana, masz wspaniałe, miłe wspomnienia.

Arkadia

Oxano miła ,masz przedziwny dar powrotu do przeszłości.Dzięki Tobie wróciłam do dziecinnych moich lat i wspomniałam moje szczęśliwe dzieciństwo!Dziękuję Ci za to wspomnienie,moja droga .

Me dzieciństwo przypomina
Połamanych łyżew para,
Stare sanki gdzieś na strychu
I płacząca w kącie lala.

Karuzela z konikami,
Co dzwoniła nakręcana ,
I wyprawa gdzieś , nad rzekę,
Kiedy byli Tata , Mama....

Teraz nie ma już ich przy mnie,
Czas się dla Nich nie zatrzymał.
Pozostało mi wspomnienie.
Dzięki Tobie Ich - wspominam....

Oxana

Refleksje przedświąteczne

Kiedy nie będę już obchodzić świąt,
tylko łzą zawisnę na rzęsie córki
dzielącej opłatek z dobrych rąk,
na blask choinki zerknę z chmury.

Niewidoczna siądę przy pustym talerzu,
który spóźnionym wędrowcom dają,
spojrzę na rodzinę zebraną u stołu
w ten święty wieczór Wigilią zwany.

Bez smutku, bo stan taki go nie zna
błogo, spokojnie, bez żadnej potrzeby,
radować mnie będą snute wspomnienia
świąt, które z sercem szykuję teraz.

Właśnie układam menu świąteczne
myślę jak uatrakcyjnić prezenty,
by bliscy pamiętali tradycję jeszcze
jak ja, wspominając z rodzicami święta.

Arkadia

Witaj Oxano. Co za piękny wiersz o naszej tradycji! Jak to dobrze , że Wy młodzi , pamiętacie o najważniejszych rzeczach w życiu, bo nie wolno nam zapominać o tradycji,religii, o tym wszystkim co wiąże się z naszą kulturą.Przez wieki tradycja pomagała naszemu narodowi przetrwać najgorsze.Istniejemy i to jest właśnie najważniejsze ,oby dalej trwały chwile tak piękne ,jak Święta Bożego Narodzenia,Wielkiej Nocy . inne ,głęboko wpisane w polski naród.

Trochę mnie poniosło, przepraszam , ale to takie ważne , nie zapomnieć , kim jesteśmy.

Oxana

Sztuka koch(przetrw)ania

z przymrużeniem oka, instruktaż dla pań Laughing

Nie sztuka kochać, póki jesteś młody,
kiedy hormony buzują jak w piecu,
potem z życiem trzeba się mocować,
kurs tolerancji odbyć pośpieszny.

Znać słabości, omijać piętę Achillesową,
z dyplomacją chwalić wszelkie zalety,
w kulinarnej sztuce być niezastąpioną,
żeby wprost do serca trafiać kotletem.

Wykazać powagę, wielkie współczucie
gdy boli go palec, ma zabójczy katar
na koniec świata przepędzać smutek,
nawet na gitarze nauczyć się grać.

Starać się być piękną, umieć zalecać
szykowną, powabną, niby tylko dla niego
ukryć inteligencję, bo rozsądna kobieta
nie pokaże wyższości, za mądra do tego.

Być matką udanych, jak tatuś dzieci,
wszak najlepsze cechy mają tylko po nim
po cichu naprawiać ich wybryki i grzechy,
by wyrośli na ludzi dobrych, kształconych.

Interesować się wszystkim, rozwijać wciąż
mieć pasje, zadbać o przyjaźni kręgi,
by chwalił się po latach zadufany mąż,
że dzięki niemu udało się małżeństwo. Wink

Arkadia

A może....

A może by czasem
ochrzanić go trochę?
I zdusić obcasem
Jego męskie ego?

Mokrą gąbką ironii
Zetrzeć uśmiech butny,
Dumę ściągnąć przez głowę,
Znaj swe miejsce , kolego!

Wtedy może ,po latach,
Przyznał by , skruszony,
Że swe szczęście zawdzięcza
Staraniom swej żony.