www.cegielnia.fora.pl

Arkadia

Nowy Rok

Znów przed nami dwanaście miesięcy
Nowiutkich , jak czysta kartka w zeszycie.
Od nowa musimy je zapełniać
Czymś tak prozaicznym , jak życie...

Będziemy szukać w zakrętach drogi
kawałka uczciwej i prostej ścieżki,
By poprowadzić dalej swe życie .
I jakoś się na niej wymieścić..

Lecz się nie dajmy zepchnąć z tej drogi
Co się zaczyna przed nami rozwijać,
Przecież umiemy sobie poradzić
Ze wszystkim , a zło - omijać...

Oxana

Pejzaż ciszy

Biel. W krąg niczego nie słychać.
Świat drzemie zaklęty w ciszy.
W letargu drzewa. Śniegu skrzyp.
Konary w niebny błękit wbite.

Skrzą krople uwięzionej wody.
Stoję. W bieli zbyt kolorowa,
ale w harmonii z przyrodą
zadumę wtapiam w pejzaż chłodu.

Słońce ze styczniowego tronu
królewskim ostrzem razi,
zima w pełnej krasie wkoło,
przegląda się w lodowej tafli.

Tkwię, pod piękna hipnozą
w migocie srebrnobiałych cieni.
Mróz chwyta parujący oddech
zimno kąsa niemiłosiernie.

Czas wracać. Na koniuszkach rzęs
bajkowe widoki przeniosę.
Przeglądnę w domowym cieple
jak slajdy z krainy uroku.

ikaria · Gość

też_pod_urokiem · Gość

Ikario, Oxanka to prawdziwy dobry duch Cegielni. I powiem Ci na uszko, że nie mylisz się przypuszczając, że i powierzchowność równie piękna jak Jej wnętrze (wiem, bo widziałam Wink

).
A słowem włada pięknie, zabierając nas swoimi strofami w krainy, których istnienia często nie dostrzegamy.

Aśka

Ja też się z wami zgadzam

Arkadia

Oxano,Cóż mogę powiedzieć? Jesteś wielką poetką bieli ,a także koloru i malarką słowa .

Arkadia

Zasypało nas na biało...

Białe niebo,
białe chmury,
biała noc wiruje...
Wiatr rozwiązał
biały worek
i śnieg rozsypuje.
Białe wzgórza
białe pola
nawet grusza stara
osypana śnieżnym puchem
jak by odmłodniała...
Mróz , staruszek
co brylanty
lodowe rozsiewa,
ubrał gruszę
jak królową...
Wiatr kolędę śpiewa.
A ja?
Stoję zapatrzona
w śnieżnej nocy czary
i próbuję ubrać w słowa:
Białe niebo
białe chmury ...
Te cuda bez miary....

Oxana

Dziękuję Wam Embarassed

Arkadio, w Twoich pięknych strofach bieleje i mięknie moja dusza.

Arkadia

Witaj Oxano.
Miło Cię przeczytać ,zawsze lubię jak jesteś i piszesz,Ty czujesz tak pięknie i oddajesz innym to piękno.

Oxana

Historia pewnych oczu...

Zaczęło się wiosną, przy jeziorze
zachwyt przyrodą, błysk fascynacji
zmieniały się barwy, kiedy patrzył
w oczy, mieniące się szmaragdowo.

Zapatrzeni w górę, w lazur włoski
beztrosko śledzili rój obłoków.
W dni szalone, w tchnieniu wiosny,
w oczach jej kwitła świeża zieloność.

Później pod niebem z haftem w gwiazdy,
kochali się w noce nazbyt krótkie,
rano odpływały szczęścia łódką
jej oczy, całe w perłowym blasku.

Zimą płakała w pokoju pustym
kolory wyblakły w szklistej zasłonie
bez oczu jego barw pozbawione,
szarobure, oczy jej smutne.