www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Vivaldi - Zima

Wtedy, latem
patrzyła jak kobieta
wyjęta z ciepłego gniazda żeber,
która po raz pierwszy ujrzała
nagiego mężczyznę.
Wrażliwiała na czułość
wyciągniętej dłoni
i podróż ustami,
gdzie pragnienia źródłem nieskończonym.
Wiódł ścieżką rysowaną palcem
aż róża wykwitła na jej skórze
w niebie płonącym ramionami.
Otwierały się galaktyki
czekające na piorun.
Wchłonęła mądra cisza.
Później fascynujący głos
prosił we śnie
„nie smuć się, czekaj, nie wątp”
Czy nakarmią się, głodni,
choć za górami za lasami?
Cierpliwy Vivaldi
gra dla nich
nowe cztery pory roku.

zdzisław

Gratuluję Autorce lekkości pióra, którym "namalowała" obraz nasycony tak romantyczną atmosferą,
że mistrz Vivaldii byłby na pewno zachwycony
i napisał by pod te słowa kolejne takty swojej muzyki.
Chociaż żem nie mistrz też jestem pod wrażeniem
i życzę Oxanie aby "Cierpliwy Vivaldii"
zrobił dla Niej to co zawarła w końcowych wersach wiersza.

Oxana

Oddalanie

Kochać, nie znaczy godzić się na wszystko.

Tak trudno kogoś kochać,
gdy ego stawia na piedestale,
wokół nic nie dostrzega
o swoje walczy wytrwale.

To fakt oczywisty, że miłość
czyni mężczyznę ślepym,
ale wyostrza zarazem
wzrok zakochanej kobiety.

Nie da się wtedy docenić,
łatwo zaś zniszczyć słowem,
śledzić widma przeszłości,
zazdrością epatować.

I może nadejść chwila
kiedy nie zechcesz niczego
miękkości ramion, uśmiechu,
oddechu, choć tak drogiego.

[/img]

zdzisław

Wiersz dobrze napisany jeśli chodzi o formę, zawiera trafne oceny i spostrzeżenia.
Mnie najbardziej spodobała się zawarta na wstępie przez Autorkę,
jak rozumiem wiersza myśl przewodnia:
"Kochać, nie znaczy godzić się na wszystko."

Oxana

już dzisiaj kłucie w sercu

każdy ma swoją samotnię
bezradnie stulasz ramiona
pierś unoszona oddechem
tłumi wewnątrz eksplozję

wreszcie głosem jak wybuch
„kocham” do nieznajomej
może dlatego że jestem
milionem podobnych atomów

a może tylko doceniasz
dobro ciepło i radość
chcąc by kojącym bandażem
kobieta opatrzyła ranę

czy starczy terapia słowem
co leczy ziołami wierszy
skrywam w sobie dwie dusze
wybieraj którą zechcesz

jedna uległa spokojna
druga jak krew gorąca
dziką czerwienią się burzy
iskrą namiętność rozognia

obie życiem nabrzmiałe
myślą co w głowie wzbiera
czas złą rzeką pędzi
nie zdążę wysłowić tego

smutek kiedy rozmyślam
że dzisiaj jesteś a jutro
wypali się płomień twarzy
cieniem staniesz w lustrze

Oxana

Nie gaś światła

Zabij mnie tą miłością
co mija jak dobre dni
nie ma dla nas przyszłości
tylko przeszłość jeszcze lśni.

Każdy dzień jak oko różańca
mimo modłów, mądrości, snów
mamrotem na naszych wargach
i krzyżem na rozstaju dróg.

Tyle łez zna moja poduszka
słonych, gorzkich i złych
dziś zimno na twoich ustach
uśmierca, milcząc jak Sfinks.

Duszy swej nie zabieraj
w niej jeszcze światło się tli
tamtego, co naszym być miało
proszę nie gaś, chcę żyć.

Oxana

(Anty)Walentynki

On wyraźnie nią rozczarowany
miedzy wierszami ziarno złowrogie
niepokojąco porusza brwiami
z dylematem lwa, zostać czy odejść.

Ona wyczuwa arytmię dążeń
które cyklicznie rosną lub stoją
brakuje sił na zmienne nastroje
smutno patrzy fiołkowym kolorem.

Małe szalupy targane życiem
ocierają się czule burtami
to znowu z prądem niezrozumienia
w bezradnym dryfie po oceanach.

Może zbyt późno w rejs się wybrały
trudno im wznieść się ponad zamiary
gdy jedna dumę jak ster wciąż trzyma
drugiej brakuje napędu wiary.

Mimo złych wiatrów nagłych oddaleń
kotwica serca trzyma ich mocno
jeśli się zerwie utoną razem
duma z niewiarą, obie samotne.

zdzisław

OD KUPAŁY DO WALENTEGO
czczono kiedyś noc Kupały
dziś dzień Walentego
tam czerwcowe są upały
tu zimno lutego

lecz cóż znaczy zimy chłodek
miłość lody kruszy
dobry jest tu każdy środek
co serca poruszy

w lutym w cieple pokoików
kochaj Walentynkę
w czerwcu przy trelach słowików
na trawce Malinkę

bo nieważne jest posłanie
ani pora roku
istotniejsze, czy ci stanie
chęci i uroku

ja też dzisiaj się odważę
powiem jej co czuję
może serce mi okaże
inaczej zwariuję

chociaż onieśmiela trema
„kocham” mówmy śmiało
innych możliwości nie ma
jak się zakochało

kochającym z wzajemnością
i bez, też tak życzę
zaznajamiać się z miłością
aby nie kochać skrycie serce

Oxana

Moja Nord

Na północy żyje się trudniej.

Idę wzdłuż rzeki o przydomku Czarna
przodkowie go dali, tu stada kaczek
zieleń piór kaczorów, rzucam chleb
natura pod lodem i żeru braknie.

Oschłość północy, błękitny firmament
stare drzewa z wydrążonym wnętrzem
te miejsca nielicznym jedynie znane
przyroda Jaćwingów, ich ziemi tętno.

Ten lud nie zostawił pisanego słowa
prastare echa skrajem dziejów wiodą
poblakła mowa prowadzi nad Bałtyk
za legendami tam trzeba wędrować.

Zdeptane ślady po dawnych Bałtach
w miejscu gdzie nawet nie sięga wiersz
kurhany po tych co za horyzont poszli
daleko, głębiej w wieczysty sen.

Tu świat się śmieje, umiera, płacze
na powrót odradza w ziemi zmrożonej
uczestnicząc w odwiecznej sztafecie
tylko sztandary zmieniamy w drodze.

zdzisław

Rzeczy proste są zawsze najbardziej niezwykłe...
Paulo Coelho.