www.cegielnia.fora.pl

figlarkaa

A kto tutaj tak narzeka???

Robi! Wiesz, jak czas ucieka.
Łzawa jesień też przeminie!

Już niebawem przy kominie,
wszyscy tutaj się skrzykniemy
i coś wykombinujemy,
by zegar radośniej tykał,
a smuteczek

n....pomykał!

Każdy pomysł jakiś rzuci
i chęć życia znowu wróci! Wink

figlarkaa

Gdzie się Robi zawieruszył? Sad

W zeszłym roku w świat wyruszył
i z kretesem zapadł w ciszę.

Czy przeczyta, co tu piszę?

Roooooobiiiiiiiiiiiiii!

Pięknie się kłaniamy
i na forum zapraszamy!

Spowiadaj się, gdzie to byłeś
i opowiedz, co przeżyłeś! Very Happy

ROBI005

O, ktoś o u mnie tu pamięta?
Miód na serce, daję słowo!
Ale jak zacząć rozmowę
po tak długim tu niebycie?

Czy Panie mi uwierzycie,
żeście bliskie memu sercu?
Bywałem i tam i owam,
lecz w pamięci swej zachowam
nie wojaże cudzoziemskie
a te serdeczne spotkania,
w Krainie Cegły Królowej.
Teraz grzecznie skłaniam głowę,
pozdrowienia ślę gorące
i za zaproszenie dziękuję,
a Figlarkę w policzek całuję.
Embarassed

tessa

Rety! Czyje słowa tu namierzam?
Oczy przecieram, wzrokowi nie dowierzam!
On sam? Czy jego duszek
Wyskoczył prosto zza poduszek?

Hm! Dni parę temu do tematu wróciłam,
Ponownie trochę postów zwiedziłam.
Myśl o nieobecnym głowy zarysie:
Gdzie żeś uciekł poetycki tygrysie?

Widać lekki na wspomnienie,
Bo z zaułku wychodzą jego cienie.
Promienne słowa na powitanie Wink

Miło, że z nami znów zostanie. Smile

figlarkaa

Przez trzy dni się nie umyję, Embarassed

liczka pudrem nie zakryję,
z dumą będę je obnosić...

O nic więcej nie śmiem prosić.

Bardzo fajnie, że wróciłeś,
że Cegielnię odwiedziłeś!
Częstuj nas znowu postami,
pogadaj, pofigluj z nami. Very Happy

ROBI005

Jest w mej duszy zakątek taki,
gdzie dostępu bronię niczym twierdzy,
gdzie marzenia jak niebieskie ptaki
i gdzie smutek chowam, gdy mi smutno.

Twarz do świata wystawiam radosną,
nie jesienią malowany, lecz wiosną,
no bo co komu smutki czyje,
kiedy sam też z żalu jak pies wyje?

Czasem tylko wyłażą z ukrycia,
bez potrzeby i wstydzę się tego,
bo nikt przecież smutku mojego
nie zaleczy, nie wytnie skalpelem.

Rozterkami z nikim się nie dzielę,
nie dokładam do innych bagaży
i cierpliwie czekam, że się zdarzy,
iż odejdą i wrócą do środka.

A gdy kogoś podobnego spotkam,
to głęboko upycham w popłochu
to, co bolało, smuciło,
aby jeszcze smutniej nie było.

Uniesienia, zaprzeszłe zachwyty,
wiara w cuda, dawne ideały
gdzieś odeszły, nie mówiąc mi dokąd
i jedynie wspomnienia zostały.

I tych wspomnień
jak brzytwy się chwytam,
jak poręczy zbawiennej kaleka
i niczego więcej nie pragnę
i na nic już właściwie nie czekam.

Tylko czasem wieczorową porą,
gdy samotnie, choć wśród ludzi wielu,
pytam siebie, skąd się smutki biorą,
szukam, by rzec: "przyjacielu".

Przyjaźń, słowo zagubione,
zatraciło dawną swą wymowę
ludzie dali mu znaczenie nowe,
brzmi tak samo,
lecz jest innym słowem.

cegla

wokół tłum
a jakby nikogo
tylko jeden ktoś
wyłapie to słowo

przyjacielu!

zjawa

W objęciach smutku
spacerowałam pośród wspomnień
Potykałam się o łzy...
upadłam
wtedy wiara podała mi rękę
wiara w to że się jeszcze podniosę

Kiedy marzenia skonały
a zmysły usnęły snem kamiennym
serce zranione zaczęło szlochać
Wtedy
nadzieja otarła mi łzy
nadzieja na to że się rana zabliźni

Pragnęłam oczy zamknąć i zasnąć
poczuć błogość...

Być lekką i wolną od wszystkiego
Wtedy
czas mnie przebudził ze snu
Powiedział bym dała mu czas
a on wszystko uleczy......

w miejsce morału - nieco inaczej :

Dwie kobiety chwalą swoich mężów:
- Mój mąż to anioł - mówi pierwsza.
- Mój też nie mężczyzna.

ROBI005

Dziś nie będzie zabawowo,
jak to zapowiada słowo
w temacie, który czytacie.
Pewnie także nielirycznie,
a zwyczajnie, pospolicie,
tak, jak bywa nasze życie.

Tak się w życiu czasem składa,
że nie masz z kim, bracie, pogadać,
więc siadasz przy komputerze
i ludzi szukasz, człowieka.

Dlaczego nie wokół siebie?
Nie wiem, po prostu nie wiem!
Może brak pewności siebie,
może tu łatwiej dobierać słowa?

Tu bezpieczniejsza rozmowa,
gdy nie widzisz ironii na twarzy,
a gdy w słowach ona się przydarzy,
wyjść na palcach możesz
i zamilknąć.

Tu się pośmiać możesz,
nikt nie spyta: z czego?
Śmiejesz się i kwita!

A jak w życiu?
Jak to w życiu bywa?
Śmiech w pół drogi na ustach zamiera,
słowa skrzętnie i uważnie dobierasz,
by być trendy, aby być na fali.
Oj, oddalił się „CZŁOWIEK”, oddalił!

Bufonada wszędzie i nadęcie,
cool być musi, musi być t

best.
A w czym jest to „cool”,
i owo „t

best” gdzie jest?

Śmiać się z siebie już zapomnieliśmy,
o uśmiechu można tylko marzyć.
Podejrzliwie na człowieka patrzymy,
któremu się to czasem zdarzy.

Co się z nami ludźmi porobiło?
Pamiętacie, nie zawsze tak było?!
Gdzie się podział dawny głód człowieka?
Dziś każdy przed każdym ucieka!

Nikt nie woła!
Nikt na nas nie czeka? Crying or Very sad

in_coqnito

Ale smęci tu ten Robi! Confused

Co On w naszej Cegielni robi? Rolling Eyes

Miast zabawiać, miast się śmiać,
Ten nam tu zaczyna łkać?

Mazgaj z Ciebie,
smutas, nudziarz!
Zaraz sprawię jakieś cuda
(choć nie takie donaldowe),
może w końcu mi się uda
rozweselić dżentelmena.
(co tak smętnie spuszczasz głowę?)

Powiedz wreszcie, gdzie bywałeś?
Co robiłeś, co poznałeś?
Nie mów nam, że świat do d….,
bo to się nie trzyma kupy!

Żartem sypnij,
kwiatkiem rzuć,
no i w końcu przestań truć!
Wink